Eter kao mustra unutar koje nešto više od stotinu godina trepte najrazličitiji procesi kulturološke savremenosti, nameće još od vremena Aristotela pitanje stvarnog početka i kraja prostora.
Od Heinricha Hertza i njegovog eksperimenta kojim je praktično dokazana Maxwellova teorija prostiranja elektromagnetnih valova pa sve do danas, znanje, novac i instrumentarij kao osnovni uvjeti za razumijevanje, pristup i korištenje etera kao prirodne datosti se nisu mijenjali.
Danas, kada politike sve učestalije gravitiraju eksploataciji prirodnih resursa, investicije su usmjerene na tehnološke inovacije koje su sve učestalije zasnovane na bežičnoj komunikaciji senzora i inteligentnom procesuiranju električnog treptaja svedenog na eklektiku logike binarnog polariteta nule i jedinice. Sve ostalo je mašta.
Tom neslušljivom i nevidljivom treptaju tehnologije koji prolazi kroz zid, armaturu, lobanju i sinaptičku mrežu i koji za profit „rješava sve što treba“, potrebno je „samo“ pravo na eter bez interferencija. Pravo na arhitekturu elektromagnetizma. Od treptaja, preko frekvencije, sve do – za ljude nečujnog signala i tehnološke buke koja sve više interferira sa univerzalnim jezikom prirode. Zvukom.
Čime ljudi da se brane od takvih uticaja? Razgovarajmo o tom treptaju i o tome gdje počinje i završava eteritorium?
[~] 